ദൂരം.

ജനലടയ്ക്കുവാന്‍ സമയമായെന്ന്
നെഞ്ചിലെ തത്ത..
അടുത്തിരിയ്ക്കെത്തന്നെ
അകലമറിയുന്നതും,
മടുപ്പിന്റെ ചാരം
മൂടി മൂടി
വാക്കിന്റെ കനല്‍ കെടുന്നതും,
തമോമയമീ  വിചാരങ്ങളില്‍
വെറുപ്പിന്റെ
കനപ്പെട്ട കംബളം നിവരുന്നതും,
പ്രിയപ്പെട്ട പക്ഷീ
ഞാനുമറിയുന്നു.

നമുക്കിടയിലെ ശൈത്യം
ഇനിയൊരിയ്ക്കലും
ഉരുകുകയില്ല എന്ന്
ആവര്‍ത്തിച്ചു പാടുകയാണ്
സെപ്റ്റെംബറിന്റെ
കുയിലുകള്‍.
വ്യഥയില്‍
മൗനമാര്‍ന്ന കാറ്റ്
വേര്‍‍പാടുകളുടെ കഥകളോര്‍ത്ത്,
ഒരിലപോലുമനക്കാതെ
പതിയെ നടക്കുന്നു.

വഴികള്‍ പിരിയട്ടെ,
സമാന്തരങ്ങള്‍ പോലുമാകാതെ
എവിടെയെങ്കിലും മായട്ടെ..

പ്രൊവോക്ഡ്.

ഭയമായിരുന്നു..
അടഞ്ഞ വാതിലിന്നുള്ളില്‍
ചുരുളും
ഇരുളിന്റെ ഘോര സര്‍പ്പങ്ങളെ,
തുകല്‍‌ച്ചീന്തുകളുടെ
സീല്‍ക്കാര വേഗങ്ങളെ,
സംശയപ്പുതപ്പിട്ട
സംസാരഗതികളെ,
ഇമയ്ക്ക് നേരെ നീളും
ഇസ്തിരിപ്പെട്ടിയെ,
അകത്തും പുറത്തും
പഴുത്തുപൊട്ടിയ മുറിവുകളെ,
കഴുത്തിലെപ്പൊഴും
അമര്‍‌ന്ന ഹസ്തങ്ങളെ,
കരഞ്ഞ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ക്കു
വിലക്കും സ്നേഹത്തെ.
ഒരിയ്ക്കലും തീരാത്ത
പണക്കണക്കുകളെ,
പത്തുവര്‍ഷം നീണ്ട
അടിമത്തം, യുദ്ധങ്ങളും.

ചികിത്സിക്കാത്ത മുറിപ്പാടുകള്‍
കാണെക്കാണെ മുഖംകുനിച്ച്
വിങ്ങിയ ഡോക്ടര്‍.

ഒടുവിലേതു രാവില്‍,
സഹനത്തിന്റെ
നെല്ലിപ്പലക തേഞ്ഞ്
മനസ്സു പുകഞ്ഞുണര്‍ന്നു?
തളര്‍ന്നുറങ്ങുന്ന ക്രൗര്യത്തെ
പെട്രോളില്‍ ചുട്ടെടുത്തു?

പകരം
ബ്രിട്ടീഷ് ജയിലിലെ
നിര്‍ഭയ രാത്രികള്‍
സ്നേഹത്തിന്റെ മുഖങ്ങള്‍.
ശാന്തമായ പകലുകള്‍.

‘പ്രൊവോക്ഡ്’
കറുത്ത കോട്ടിന്റെ
കൃത്യമായ നിഗമനം
നെല്ലിട പിഴയ്ക്കാത്ത
പ്രശസ്തമായ
വിധി..

പുറത്തെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേയ്ക്ക്,
പിന്നെ
പുതിയ ജീവിതത്തിലേയ്ക്കും.

(*കിരണ്‍‌ജീത് അലുവാലിയയെയും അവര്‍ക്കായി സംഘടിച്ച സഹോദരങ്ങളെയും ഒരിയ്ക്കലും മറക്കാതിരിയ്ക്കാം).
 

പരിണാമം.

അമ്പലമുറ്റത്തെ,
വയസ്സന്‍ ആ‍ല്‍‌മരം
ഇലകളിളക്കി
പിറുപിറുത്തു
പെണ്ണുങ്ങള്‍ക്കിതെന്താണ്?
പരദൂഷണത്തിനു പകരം
രാഷ്ട്രീയ ചര്‍ച്ചയോ?
കരച്ചിലിനു പകരം
പൊട്ടിച്ചിരിയോ?
സീരിയലുകള്‍ക്കിടയ്ക്കും
പുസ്തകമെഴുത്തോ?
അടുക്കളയിലും
വിപ്ലവമോ?
വെട്ടിച്ചുട്ടാലും
കുരുത്തുവരുന്നെന്നോ?

അവര്‍
പുറപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞെന്ന്.

പകല്‍‌‍ച്ചൂടില്‍ ഉരുകാതെ,
ഇലച്ചാര്‍ത്തിലൊളിക്കാതെ
മിഴിവുറ്റ സൂര്യന്റെ
ജ്വലനം സാക്ഷിയായ്..

ശ്ശോ…
കേള്‍‌വിക്കാരില്ലെങ്കിലും
ആല്‍മരം
പിറുപിറുക്കുന്നു.
 

റോസ്മേരി പറയുന്നത്‌.

സെപ്റ്റംബറിലെ മഴയുടെ കുളിരുള്ള ഒരു വൈകുന്നേരം, പെന്‍ ബുക്സിന്റെ ശാഖയിലേക്ക് വെറുതെ ഒന്ന് കയറിപ്പോയത് വെറുതെയായില്ല. ഇരു വശങ്ങളിലും അടുക്കുതെറ്റാതെയും പുതുമണം മാറാതെയുമിരുന്ന പുസ്തകങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ കടും ചുവപ്പിന്റെയും ഓറഞ്ച് നിറത്തിന്റെയും മിശ്രിതത്തില്‍ മനോഹരമായിരുന്ന ഒരു പുറംചട്ട ശ്രദ്ധയില്‍ പെട്ടു. എടുത്തു നോക്കുമ്പോള്‍ റോസ്മേരിയുടെ ‘വേനലില്‍ ഒരു പുഴ’. ഇരുപത്തിമൂന്നു കവിതകളുടെ സമാഹാരമായിരുന്നു ആ ചെറിയ പുസ്തകം. വളരെ സുതാര്യമായ കവിതകള്‍. കഠിനമായ പദപ്രയോഗങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ  കവിതകളില്‍ പലതിന്റെയും അര്‍ത്ഥം മനസ്സിലാകാത്ത, സാധാരണക്കാരനായ ഒരു വായനക്കാരന്‌ പൂര്‍‌ണമായും സംതൃപ്തി പകരുന്ന ഒരു കവിതാ ശൈലിയാണ്‌ റോസ്മേരിയ്ക്കുള്ളത്. ആമുഖത്തില്‍ പറയുന്നപോലെ “അതിരുകളില്ലാത്തതും അനന്തവുമായൊരു സ്വാതന്ത്ര്യ പ്രഖ്യാപനമാണ്‌ റോസ്മേരിയുടെ കവിതാപ്രപഞ്ചം.”

അതില്‍ ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട കവിതയേത് എന്നൊരു ചോദ്യമുണ്ടായാല്‍ തീര്‍ച്ചയായും ‘ഈ രാവ് എന്ത് തന്നു’ എന്ന മറുപടിയാവും കൊടുക്കുക. ആ കവിത ഒരു സ്ത്രീയുടെ പരമമായ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ശംഖനാദമുയര്‍ത്തുന്ന ഒന്നാണ്‌. തുടക്കം ഇങ്ങനെ ..

സ്ത്രീയേ!
ഈ രാവ്
നിനക്കെന്തു തന്നു?
ഉത്കടമായ സങ്കടത്തെ തന്നു
കടലോളം കണ്ണീര്‍ തന്നു..

മഹാസങ്കടത്തിന്റെ ഈ രാവ് നീയെങ്ങനെ തരണം ചെയ്യും എന്ന് കവി ചോദിക്കുന്നു. മാത്രമല്ല, ഉറക്ക ഗുളികയുടെ കരിമ്പടത്തിനടിയില്‍ ഒരു തുലഞ്ഞ നിദ്രയിലേക്ക് കൂപ്പുകുത്തുവാനാണോ അല്ലെങ്കില്‍ മാര്‍ട്ടിനിയുടെ ചുവന്ന സമുദ്രത്തില്‍ സങ്കടത്തെ മുക്കിക്കൊന്ന് ഓര്‍മകളേതുമില്ലാത്ത ഒരുറക്കത്തിലേയ്ക്ക് ഒളിച്ചുപോകുവാനാണോ ഇഷ്ടമെന്ന് വേവലാതിപ്പെടുന്നു. 

സ്ഫടികക്കോപ്പയില്‍ പകര്‍ന്നെടുത്ത കയ്പുനിറഞ്ഞ സങ്കടം നുണഞ്ഞ് അത് സിരകളില്‍ പടര്‍ത്തി സ്ത്രീ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീഴുന്നു. ഒടുവില്‍ ചോരത്തുള്ളികള്‍ ഇറ്റുവീഴുന്ന ഒരു രാവിനുശേഷം അവള്‍ ഉറക്കമുണരുന്നത് സ്വയം പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ഒരു പുലര്‍ച്ചയിലേക്കാണ്‌. തടവറകളെല്ലാം ഭേദിച്ച സ്ത്രീ സൂര്യനഭിമുഖമായി നടന്നു പോകുന്നു. കണ്ണുകള്‍ നക്ഷത്രങ്ങള്‍, മുടിയിഴകളില്‍ അഗ്നിസ്ഫുലിംഗങ്ങള്‍. കത്തുന്ന കനലിനു മീതെ നടക്കുന്ന അവള്‍ക്ക് പുരുഷാരം വഴിയൊരുക്കുകയാണ്‌. തലയുയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച് ഭൂമിയുടെ മറ്റേയറ്റത്തേക്ക്, ചക്രവാളത്തിനുമപ്പുറത്തേയ്ക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് അവള്‍ നടക്കുകയാണ്‌.

രണ്ടായിരത്തി രണ്ടാമാണ്ടില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഈ കവിതയ്ക്ക് ഇന്നിന്റെ ചിന്തകളിലും തീര്‍ച്ചയായും സ്ഥാനമുണ്ട്. എല്ലാവിധ കഷ്ടതകളില്‍നിന്നും സങ്കടങ്ങളില്‍ നിന്നും സ്ത്രീ മുക്തയാകണമെന്ന് കവിയെപ്പോലെ വായനക്കാരും  ആഗ്രഹിച്ചുപോകുന്നു. അതിനുള്ള ഉള്‍ക്കരുത്ത് സ്ത്രീയ്ക്ക് ലഭിക്കട്ടെ.

സഹോദരിയ്ക്ക്.

ചോരപ്പാടുവീണ
തിരുവസ്ത്രത്തിന്റെ തടവില്‍ നിന്നും,
സ്വര്‍ഗത്തിന്റെ പടിചവിട്ടിയ
മാലാഖക്കുഞ്ഞിന്‌..

മുറിയാത്ത മൗനവ്രതങ്ങളും,
എണ്ണമറ്റ കുര്‍ബാനകളും
മരണത്തിന്റെ വെയില്‍‌ച്ചൂടില്‍
നിനക്കായൊരു
തണല്‍ തരാതെപോയതും

പിശാചിന്റെ ഗര്‍ജ്ജനങ്ങളീല്‍
ഭയന്ന്, നിന്റെ
കണ്ഠനാളത്തില്‍‌ പിടഞ്ഞുയര്‍ന്ന
നേര്‍ത്ത കിളിയൊച്ചകള്‍
അരമനകളിലെത്തും‌മുന്‍പേ
തളര്‍ന്നൊതുങ്ങിയതും

ഇരുളിലൊരു കിണറിന്റെ,
തണുത്ത ഗര്‍ഭാശയത്തില്‍,
ചേതനയടരാനൊരുങ്ങവേ
 നീ അലറിക്കരഞ്ഞതും
നിയമത്തിന്റെ തുലാസുകള്‍
അറിയാതെ പോയെന്നോ..

എന്റെ സഹോദരി..
കുരിശിലേറിയവന്റെ
മണവാട്ടിയുമായവളെ,
കപടസദാചാരത്തിന്റെ
കാവലാളുകള്‍ക്ക്
നിന്റെ സ്വപ്ങ്ങളും
ശുദ്ധിയും മനസ്സിലാകാതെപോയി.

ഈ ഹൃദയത്തിന്റെ
ഉള്ളറകളിലെന്നും
നീ നിറഞ്ഞുനില്‍ക്കട്ടെ..
മനസ്സ് മരവിക്കാത്തവര്‍
ഇനിയും, ഒന്നിച്ച്
നിനക്കായ് ശബ്ദമുയര്‍ത്തട്ടെ..

ഇഷ്ടം.

“ഒഴുക്കിലെ പൊങ്ങുതടിയാണു നീ”
യെന്നൊരുവള്‍,
എപ്പോള്‍ എങ്ങോട്ട്
എന്നൊരുപിടിയുമില്ല..
ചിലപ്പോള്‍ തീരങ്ങളില്‍,
അല്ലെങ്കില്‍ അഴിമുഖത്തേക്ക്,
വീണ്ടും,
ചുഴികളില്‍,
അല്ലെങ്കില്‍ അകലേയ്ക്ക്.

ശരിയാണ്‌,
എനിയ്ക്ക് ചങ്ങലകള്‍
വേണ്ട,
സ്നേഹത്തിന്റേത് ഒരിയ്ക്കലും വേണ്ട.
അതില്‍ മുഴുവനും
സ്വാര്‍ത്ഥതയുടെ
കണക്കുകളാണ്..
എനിയ്ക്കായ് ചെയ്തതും
നിനക്കായ് ചെയ്യാത്തതുമായ
പലയിനം പട്ടിക.

എനിയ്ക്ക് ഒരു ജയിലും
ഇഷ്ടമല്ല,
സ്നേഹത്തിന്റേത് ഒരിയ്ക്കലും.
കുന്നിന്‍ ചെരുവില്‍
സൂര്യനുദിക്കുമ്പോള്‍
ആ ചുവപ്പില്‍ വെറുതെയിരുന്ന്,
ഒരു പുല്‍നാമ്പ്
കടിച്ചുതുപ്പി,
തുമ്പികളുടെ സല്ലാപം
ആവോളം കണ്ട്,
താഴെ പുഴയിലൊഴുകുന്ന
അരളിപ്പൂങ്കുലകള്‍
വിരല്‍ നിവര്‍ത്തിയെണ്ണി
വെറുതെയിരിക്കാനാണ്‌
എനിക്കിഷ്ടം..
ഒരു ചങ്ങലയുമില്ലാതെ.
 

സെമിത്തേരിയിലെ പകലറുതികള്‍.

സുഖകരമായ പകലുകള്‍ക്ക്
കൂടൊരുക്കി,
മാടിവിളിക്കുന്നത്
എന്നും സെമിത്തേരിയാണ്‌.

പാഴ്വാക്കുകളും പഴികളുമില്ലാതെ
അസഭ്യങ്ങളുടെ
തോരാമഴയില്ലാതെ,
ആത്മാവുകള്‍ സം‌വദിക്കുന്നത്..
ഇരു ചെവിയും തുറന്നുവച്ച്
മിഴിപൂട്ടിയിരിയ്ക്കുമ്പോള്‍‍,
ഒരു പെണ്‍‌കുട്ടിയുടെ
മൃദുവായ കാലടിയൊച്ച പോലെ,
ചുറ്റിലും നിറയുന്നു.
ആരോ കൊണ്ടുവന്ന
ഒരുപിടി പൂക്കളും.

സുഖകരമായ പകലറുതിയ്ക്ക്,
നിഗൂഢമായൊരു ശാന്തതയുടെ
പുതപ്പ് നിവര്‍ത്തുന്നതും
സെമിത്തേരിയാണ്‌..

കനത്തൊരു നിശ്ശബ്ദതയുടെ
മൂടല്‍മഞ്ഞ്,
ഇരവിന്റെ വരവറിയിച്ച്
ചൂഴ്ന്നുനില്‍ക്കുന്നു.
ആരുമെടുക്കാതെ,
വാടിപ്പോയ പൂക്കള്‍ക്ക്
കരിഞ്ഞ മണം ..
ചീവീടുകള്‍ പോലും
നിശ്ശബ്ദമായ സന്ധ്യ.
സൂര്യന്റെ
അവസാനത്തെ ചുവപ്പ്,
മാര്‍ബിള്‍ കല്ലറകളില്‍
തട്ടിത്തെറിക്കുന്നു..

സെമിത്തേരിയില്‍ ഇനി
രാത്രിയുടെ യാമങ്ങളാണ്‌.
 

ശിശിരം.

ശൈത്യകാലത്തിന്റെ
പടിക്കെട്ടിനുള്ളില്‍
വിദൂരനക്ഷത്രങ്ങള്‍,
കണ്ണടച്ചിരുന്ന രാത്രിയില്‍,
എരിയുന്ന കനലുകള്‍ക്കരികെ,
തുടുത്ത കവിളുകളോടെ,
ഗിത്താറില്‍,
അക്ഷമനായി നീ മീട്ടിയ രാഗം,
ഏത് പെണ്‍കൊടിയ്ക്കാണ്‌.

ഏതൊരു പെണ്‍കിടാവാണ്‌,
അതിന്റെ ഈണം,
മൂളിയിട്ടും,കേട്ടിട്ടും
മതിവരാതെ
നിന്റെ കൈവിരല്‍
തൊടുവാന്‍,
തണുപ്പിന്റെ സൂചിമുനകളെ
കിതപ്പിന്റെ ചൂടില്‍ കൊരുത്ത്
കാതങ്ങളോളം അലഞ്ഞ്
നിന്റെ അരികില്‍ വന്നത്..

അവളുടെ ചുണ്ടുകള്‍,
വിളര്‍ത്തും, മിഴികള്‍
ക്ഷീണിച്ചുമിരുന്നു.
എങ്കിലും
പ്രിയപ്പെട്ട ഗിത്താര്‍ വായനക്കാരാ
ഇനിയും,അപൂര്‍‌വരാഗങ്ങള്‍
അവള്‍ക്കായി മാത്രം
മീട്ടുക.
ശിശിരത്തിന്റെ വിരസതയില്‍
പ്രണയത്തിന്റെ പൂക്കള്‍ നിറയട്ടെ..

ജന്മം.

കരിമഷിക്കണ്ണില്‍

 കലങ്ങിത്തെളിഞ്ഞും,

തെളിയാതുഴറിപ്പരന്നും

നോവിന്റെ,

കാണാത്ത ചീളുകള്‍.

ഒരുവേള,നീളു-

 മിരുട്ടിന്റെ നാവില്‍,

ഉറയുന്ന മൗനം കുടിച്ചും

അലറുന്ന കടലിന്റെ,

യരികേയിരുന്നൊരു,

ചിരിയുടെ കാളിമയോര്‍ത്തും..

വെറുതേ നടക്കാം, സഖേ,

ജന്മമിങ്ങനെ

പല പല ഭാവസമ്മിശ്രം.

സമയം.

പണ്ട്,
നിനക്ക് വേണ്ടി
മാത്രമായിരുന്നു
എന്റെ സമയം.
സൊറപറയാനും,
പിണങ്ങിപ്പിരിയാനും,
കരളുരുക്കാനും,
ഫോണിനും,
ആരും കാണാതെ,
കണ്ണീരു തുടയ്ക്കാനും
നീയത് വീതിച്ചു..

ഇന്ന്,
നിനക്ക് തരാന്‍
മാത്രമാണ്‌
എനിയ്ക്ക്
സമയമില്ലാത്തത്.
സീരിയലിലെ,
പോക്കിരികളും,
കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെ
ജാലകങ്ങളും,
ജീവിതത്തിന്റെ,
നിരവധി
ഗുണനവും,
ഹരണവും
അത് വീതിച്ചെടുത്തു..

പിണങ്ങരുത്..
അതിനുള്ള
സമയം‌പോലും,
എനിക്കിപ്പോഴില്ല.